Ανοικτή Επιστολή-Εσύ

Εσύ,
Που χαθήκες;Που είσαι τώρα που σε χρειαζόμαστε;Γιατί κρύβεσαι;Γιατί φοβάσαι;Κάτω στην πόλη λέει σκότωσαν ένα παιδί...Σκότωσαν εσένα,σκότωσαν το παιδί σου,σκότωσαν τα όνειρά σου,σκότωσαν την αξιοπρέπειά σου,σκότωσαν την ανθρωπιά...Κι εσύ...Εσύ που είσαι τώρα;Πότε θα έρθεις με τους τρελούς που στήνουν χορούς να χορέψεις;Πότε θα φωνάξεις δυνατά; : Υπάρχω!Με ακούτε;Υπάρχω είμαι ζωντανός!Πότε θα λυτρώσεις την πιο κρυφή σου επιθυμία για αληθινή ζωή;Χτες έπρεπε να δράσεις,μα τότε θεωρούσες πως έχεις χρόνο...Σήμερα;Σήμερα οι αυταπάτες συνεχίζουν να τρώνε το είναι σου;Σήμερα συνεχίζει η στάχτη να σου καλύπτει τα μάτια;Ακόμα σε "τυφλώνουν" οι ψηφιακές τους οφθαλμαπάτες;Ακόμα το σκέφτεσαι;Ακόμα φοβάσαι;

Ένα μόνο πράγμα σου εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου:Να είναι επιλογή σου το τέλος του φόβου σου κι όχι αναγκαιότητα...Ξέρεις εσύ...
Μας σκότωσες άλλη μια φορά,
Ελεύθερος Στοχαστής

ΨΥΧΙΚΗ ΕΠΑΦΗ

Ένα στίγμα,μέσα μου,τόσο βαθύ...
Τόσο ζωντανό,κάτω από το φως σε βλέπω.
Πέρασε η ώρα...Τόσο σκοτάδι που δε βλέπω τα βήματά μου.
Μα εσύ δεν ξέρεις από ώρες.Έρχεσαι.Απρόβλεπτα,αθόρυβα.
Σα μια μαγική μελωδία στο πουθενά.Έρχεσαι.
Καρφώνεις λέξεις μες στο μυαλό μου,μιλάς με την καρδιά μου.
Και τότε αποκτά νόημα.Γνωρίζω που πατώ...Θυμάμαι.
Έρχεσαι,φεύγεις κι έγω;Εγώ ζω.Ζω με εσένα μέσα μου.
Κάποιες φορές έχεις μορφή ανθρώπινη,κάποιες ονειρική.
Σίγουρα μου δίνεις δύναμη.Μα με καλείς και στον αλλόκοτο χορό σου.
Γεμάτος χρώματα,φωνές, που σπάνε το σκοτάδι.Σε νιώθω κοντά.
Κι όσο χάνομαι σε σένα,τόσο η ψυχή μου σε νιώθει...
Χάνεται κι αυτή σε ένα ταξίδι που κρατά λίγο,μα ποτέ δε θα της είναι αρκετό.
Κι ανάμεσα στα μάτια σου βλέπω πάθος,κι αυτό με φλογίζει,με παρασύρει.
Τολμώ να σε αγγίξω,τολμώ να σε φιλήσω.Ξάφνου η σιωπή σπάει.
Ένα γέλιο και φεύγεις...Και γω περιμένω...Περιμένω την επόμενη,ψυχική μας επαφή.

Δίνομαι,Δίνεσαι;

Μια τελευταία ματιά
Γρήγορη,αγχωμένη
Στα κλεφτά σε χαιρετώ
Και φεύγω μακριά
Κλείνομαι σε ένα μπουντρούμι
Δίνομαι αργά,αργά
Μα το νιώθω πως στερεύω
Δεν έχω τύπους να υπολογίσω
Και δεν υπολόγισα να δοθώ
Μια φλόγα σιγόκαιγε και φούντωνε ξαφνικά
Μα πια στερεύει,καίει ανήσυχα
Όπως ανήσυχα στριφογυρνά στους δρόμους το μυαλό
Όπως ανήσυχα ο άνεμος,μου φυσά τραγούδια λυπημένα

Το μονοπάτι είναι μπροστά,απλώνω μια ανάσα να αγγίξω την σιωπή σου
Η λογική σου ήταν τρελή και μ'άρεσε να με παρασέρνει
Μα πλέον είναι λογική και η ανάσα μου πεθαίνει
Μακάρι ανώδυνα να 'φευγες,μακάρι να κρατήσεις την ψυχή
Μακάρι τ'όνειρο ν'άξιζε αν η ψυχή χαθεί

Δίνομαι.Δίνεσαι να χαθούμε πέρα απ'τα φώτα,το άγχος,τις καμπάνες,τα ψέματα,τα σύνορα,την ίδια τη γη που πατάμε;
Είναι μεγάλα τα όνειρα κι εγώ ουτοπικός,μα με αυτά προχώρησα,μ'αυτά μένω ζωντανός...

Της Αλήθειας Σας Το Ψέμα

Της αλήθειας σας το ψέμα γνώρισα.
Απόρησα τί κάνει έναν άνθρωπο να φθαρεί.
Τί στ' αλήθεια ωθεί μια κοινωνία στην καταστροφή.
Δε ζω εδώ,δεν έζησα εδώ.
Ζω σ'ένα όνειρο μα πιο αληθινό
Απ'τον κόσμο που χτίσατε με έναν κάλπικο θεό
Ποιος θεός είναι εδώ;
Στ'αλήθεια απορώ...
Γρανάζια μηχανής σκουριασμένης,χαλασμένης,λόγω του χρόνου φθαρμένης...
Αλήθεια τί περιμένεις την αλήθεια τους να δεις;
Είναι γεμάτη ψέμα και σ'αυτό μην απορείς.
Ένα χέρι υψωμένο,να φωνάζει λευτεριά,σε μια χαμένη γη κρυμμένο,τόσα δάκρυα μπροστά...
Τόσα δάκρυα αγάπη μου που σου αλλάξαν τη μορφή,μα εγώ θα πολεμάω να σε κρατήσω ζωντανή.
Κι αν η αλήθεια τους θολώσει της καρδιάς μου την αλήθεια
Να ξέρεις δε σ'έχω προδώσει είναι μια παλιά συνήθεια...
Ένα κύκνειο άσμα ενός ερωτευμένου ονειροβάτη
Που πολλοί το χαρακτήρισαν ως μια οφθαλμαπάτη
Όνειρα Γλυκά Αγάπη Μου

Ελευθερία ή Θάνατος;

Φωνάζει στην άκρη ενός γκρεμού.
Λάβαρα στήθηκαν ολόγυρα,τόσο χρώμα!!
Μα κανείς δε νοιάζεται...Κανείς δε χαμογελά...
Απογοήτευση!Θυμός!Όλα πια τόσο συγκεκριμένα...
Όλα πια τόσο φανερά ζωγραφισμένα...
Σπαθιά υψώθηκαν μες τις πόλεις...
Κραυγάζει σαν νικητής μα φαίνεται χαμένος.
Ένας μονάχος ποιητής να γράφει μες το μένος...
Οι λέξεις χάνονται μα εκείνη είναι στο μυαλό όλων...
Κανείς δεν ξεχνά,κανείς δε συγχωρεί...
Εκείνος έρχεται με αμέτρητη μανία!
Ακούγεται η κραυγή της,και θυμίζει θρήνο νύμφης...
Μοιάζει αέναη και πλημμυρίζει τον αέρα...
Απειλητικά εκείνος συνεχίζει να πλησιάζει...
Έχει ορκιστεί να θερίζει ψυχές και ποτέ δεν του είναι αρκετές...
Μα κανείς δεν κάνει πίσω γιατί κανείς δε συγχωρεί,κανείς δεν υποχωρεί!
Δεν έχω ξαναδεί τόσο μίσος,τέτοια οργή!
 Στην άκρη εκείνη με λευκά,στη μέση εκείνος σκορπά τον τρόμο...
Όσοι γλιτώσουν θα την αγγίξουν μα αξίζει και να πεθάνεις για αυτήν...
Και οι δυο βρίσκονται σε κάθε μάχη,εκείνη τρόπαιο αυτός εμπόδιο,της δίνει αξία;
Πόσοι και πόσοι πέθαναν για σένα ελευθερία;

Στα Χρόνια Της Σιωπής

Είναι δυσκολο να γράψεις το συναίσθημα

Στα χρόνια της σιωπής...

Είναι δύσκολο να γράψεις για τη λογική

Στα χρόνια της σιωπής...

Νιώθω στοιβαγμένος σε μια άβουλη ρουτίνα

Στα χρόνια της σιωπής...

Εικόνες ντροπής,μα δε μιλά κανείς

Στα χρόνια της σιωπής...

Κοίταξέ με,λύσε τη σιωπή σου

Παιδί είμαι και ονειρεύομαι...

Στα χρόνια της σιωπής...

Είναι δύσκολο να γράψεις την αλήθεια

όταν το μέλλον σου είναι θολό.

Η έκπτωση της ανθρωπιάς έκανε τον κόσμο ψυχρό

Νιώθεις κρύο μα δε μιλάς

Στα χρόνια της σιωπής...

Μα έχω όνειρα και θα μιλήσω

Στα χρόνια της σιωπής...