Λάβαρα στήθηκαν ολόγυρα,τόσο χρώμα!!
Μα κανείς δε νοιάζεται...Κανείς δε χαμογελά...
Απογοήτευση!Θυμός!Όλα πια τόσο συγκεκριμένα...
Όλα πια τόσο φανερά ζωγραφισμένα...
Σπαθιά υψώθηκαν μες τις πόλεις...
Κραυγάζει σαν νικητής μα φαίνεται χαμένος.
Ένας μονάχος ποιητής να γράφει μες το μένος...
Οι λέξεις χάνονται μα εκείνη είναι στο μυαλό όλων...
Κανείς δεν ξεχνά,κανείς δε συγχωρεί...
Εκείνος έρχεται με αμέτρητη μανία!
Ακούγεται η κραυγή της,και θυμίζει θρήνο νύμφης...
Μοιάζει αέναη και πλημμυρίζει τον αέρα...
Απειλητικά εκείνος συνεχίζει να πλησιάζει...
Έχει ορκιστεί να θερίζει ψυχές και ποτέ δεν του είναι αρκετές...
Μα κανείς δεν κάνει πίσω γιατί κανείς δε συγχωρεί,κανείς δεν υποχωρεί!
Δεν έχω ξαναδεί τόσο μίσος,τέτοια οργή!
Στην άκρη εκείνη με λευκά,στη μέση εκείνος σκορπά τον τρόμο...
Όσοι γλιτώσουν θα την αγγίξουν μα αξίζει και να πεθάνεις για αυτήν...
Και οι δυο βρίσκονται σε κάθε μάχη,εκείνη τρόπαιο αυτός εμπόδιο,της δίνει αξία;
Πόσοι και πόσοι πέθαναν για σένα ελευθερία;
